Diana Navarro. No te olvides de mi.
Pouco tempo despois de que el dixese a palabra "pausa", toleei e fun directa para o hospital. Non dixo "Non quero volver a verte máis" ou "Acabouse", pero tras trinta anos de casados, esa "pausa" abondou para me converter nunha lunática coa cabeza a piques de estourar, coas matinacións a rebotar e a bater entre si coma flocos de millo que choutan na bolsa dentro do microondas.
A Pausa era francesa e o seu cabelo, acastañado e brillante, aínda que algo debilitado. Os seus peitos, xenerosos e naturais, sen operar, levaba lentes rectangulares e estreitas e posuía unha mente prodixiosa. Era nova, por suposto, vinte anos máis nova ca min, e sospeito que Boris estivo ben de tempo alangreando pola súa colega antes de dar o paso e pasar a explorar as súas zonas máis prominentes.
A banalidade do asunto -o feito de que sexa algo que os homes repiten a diario e ad nauseam cando se dan conta, de socato ou de modo gradual, de que o que É non TEN POR QUE SER, e entón proceden a liberarse das mulleres que avellentan, as que coidaron deles e dos seus fillos durante anos- non silencia a desgraza, os celos nin a humillación que se aseñora das esposas abandonadas. Esposas desprezadas. Eu xemín, berrei e batín cos puños na parede. Cheguei a asustalo.
Sentada en fronte da miña nai no seu pequeno apartamento, veume á mente a idea de que ela era para min tanto un lugar coma unha persoa. Naquel intre o fogar era a miña nai, ela era a persoa a quen acudía. Non hai vida posible sen unha base, sen un sentido do espazo non só externo senón tamén interno: un loci mental.
-Seica está a pasalo bastante ben coas súas aulas- dixo a doutora Diana.
Matinei se levaría razon . . . Tal vez estivera a me aferrar a infidelidade cando, en segredo, gozaba da miña estadía?
Siri Hustvedt na Editorial Hugin e Munin
No hay comentarios:
Publicar un comentario