A gran trampa (II)

 

https://www.youtube.com/watch?v=CpBjWgILsIM

Zamba de mi esperanza. Dúo Renacimiento - Zamba Quipildor

A gran trampa (II) 

(II) Como escapar do tsunami monetario.

As materias primas son mercancías para o comercio de intercambio de bens e servizos, pois son produtos financeiros e  poden ser compradas e vendidas varias veces en pouco tempo. Os seus prezos son consecuencia das decisións da Reserva Federal e do dólar estadounidense. O auxe das materias primas comezou no 2001, xusto cando as agresivas baixadas dos tipos de interese da Reserva Federal creaban unha avalancha de liquidez, e con ela unha burbulla xigantesca de especulación.

Os elementos responsábeis do auxe do prezo das materias primas foron: investimento insuficiente na capacidade produtiva dos recursos naturais nas décadas 1980-2000, cambios nas economías da China, India e mercados emerxentes, o aumento da poboación, o cambio climático e as crises xeopolíticas.

Con todo, os impulsores da burbulla das materias primas (2001), foron a caída dun 40% do dólar e na 2ª fase (2009 a 2013), a posta en marcha da expansión cuantitativa (QE) da Reserva Federal.

A sobreprodución era evidente. A demanda reducíase e con ela o crecemento do PIB mundial, mentres que a oferta seguía a medrar. A caída das materias primas foi tan rápida como o seu auxe. O final do ciclo das materias primas mostrou que estaba adozado polo "efecto placebo" da política monetaria.

Estados Unidos creou máis diñeiro entre 2008 e 2016 que en toda a súa historia anterior. China multiplicou por catro a súa masa monetaria e a masa monetaria como porcentaxe do PIB ampliouse mundialmente un 20 % durante ese período. As súas consecuencias son un "tsunami monetario", que se produce cando a) parte da enorme cantidade de diñeiro libérase na economía e b) a liquidez masiva creada para abortar unha crise financeira non xera ningún efecto mitigador. Demasiada masa monetaria fai que os produtos básicos -enerxía e alimentos- suban de prezo. Esta inflación non sobe os salarios nin a produción, senón que é un custo que reduce o crecemento. Para evitar esta conmoción débese investir en tecnoloxía e enerxías alternativas e empregar os períodos de excedencia de ingresos en reducir a débeda.

Os bancos centrais deberían controlar a masa monetaria e o aumento do crédito en relación co PIB real. Se este o supera nos derradeiros cinco anos, sería un sinal de exceso. Cando os préstamos soben, a redibilidade baixa e empeora a solvencia e a liquidez, co que o banco central debe emprender accións para evitar a burbulla. Evitar que a masa monetaria medre máis ca o PIB real reduce enormemente o risco de burbullas. Bancos e gobernos deben vixiar a dispoñibilidade e a estabilidade orzamentaria xa que tipos baixos e gasto significa máis impostos e menos crecemento no futuro. A política monetaria debe estar condicionada á posta en práctica de reformas fiscais encamiñadas a promover a estabilidade, o crecemento e a produtividade, con incentivos en investigación, redución de subvencións improdutivas e poñer máis diñeiro nos petos das familias.

A riqueza neta nas mans do 10 % da poboación aumentou coa crise, pasando do 56 % de 2008 ao 65 % en 2014 co que os fogares ricos incrementaron a súa riqueza, mentres que as clases medias ven os seus aforros minguados polos impostos.

Para saír da gran trampa, a oferta é a resposta. Coas baixadas de impostos, as pymes prosperan, aumentan o consumo e os aforros, creándose riqueza. Os futuros aumentos da produtividade ou as reducións de custos provocados polas políticas de oferta xeran un efecto riqueza maior que o das políticas de demanda ou as medidas de expansión cuantitativa (QE), o que, á súa vez fai aumentar o consumo e a produción.

Xuño 2017